Στις βουνοκορφές της Ευρυτανίας με τον Ορειβατικό Σύλλογο Καλαμάτας…

Ήταν μέσα Φεβρουαρίου, όταν διάβασα το πρόγραμμα του δραστήριου Ορειβατικού Συλλόγου Καλαμάτας και τότε σκέφτηκα να επισκεφτώ το Καρπενήσι και την ευρύτερη περιοχή με διαφορετικό τρόπο. Να μην ακολουθήσω τις γνωστές και ομολογουμένως όμορφες διαδρομές με αυτοκίνητο, αλλά να λάβω μέρος στις πεζοπορίες του συλλόγου από 28 Φεβρουαρίου έως 3 Μαρτίου, με αναβάσεις στις όμορφες κορυφές του Βελουχίου, της Καλιακούδας και της Χελιδόνας. 

Την παρέα αποτελούσαν ο Μανώλης, η Εύη, ο Βαγγέλης, ο Ηλίας και εγώ, καθώς και ο Δημήτρης, ο Αχιλλέας και ο Σώτος που συναντήσαμε στο Καρπενήσι. Είχαν δηλώσει συμμετοχή περισσότεροι, αλλά δεν ήρθαν λόγω καιρού και…

έχασαν.

Με το Van του συλλόγου ξεκινήσαμε το μεσημέρι της Παρασκευής με βροχή και νυχτώσαμε ανεβαίνοντας για Προυσό. Προορισμός μας το καταφύγιο Βελουχίου στα 1.880 μέτρα, που φτάσαμε αργά το βράδυ με χιόνια και ομίχλη. Λίγα μέτρα πριν από το τέλος είχαμε και απρόοπτο. Έπρεπε να κατεβούμε και να σπρώξουμε το αυτοκίνητο που γλιστρούσε στον παγωμένο δρόμο. Όλα αυτά μέσα από πειράγματα και γέλια, γιατί η παρέα ήταν ευχάριστη και «έδεσε» από την πρώτη στιγμή. 

Μεταφέραμε τα πράγματά μας στο καταφύγιο πατώντας μέσα στο χιόνι που έφτανε ως το γόνατο, ενώ ο κρύος αέρας μας χτυπούσε αλύπητα στο πρόσωπο. Στο εσωτερικό, όμως, μας περίμενε το αναμμένο τζάκι με δυνατή φωτιά που μας ζέστανε. Εδώ μείναμε και τα τρία βράδια. Το πρωί του Σαββάτου συναντήσαμε τον Αχιλλέα. Μένει μόνιμα στο Καρπενήσι και ήταν ο ξεναγός μας όλες τις μέρες. Ομιλητικός και πάντα ευχάριστος, αλλά κυρίως πολύ καλός γνώστης της περιοχής και της ιστορίας της. Έχει περπατήσει όλο τον ορεινό όγκο της Ελλάδας και τον γνωρίζει με κάθε λεπτομέρεια. Συχνά έκανε αναφορές σε αυτό. Αυτή την ημέρα η πεζοπορία ήταν ανάβαση στην κορυφή της Καλιακούδας. Ακολουθήσαμε με το αυτοκίνητο τη διάσημη ευρυτανική διαδρομή που ενώνει το Καρπενήσι με τον Προυσό. Ύστερα από 17 χλμ. συναντήσαμε τη διασταύρωση για τα δυο χωριά, το Μικρό δεξιά στις πλαγιές της Χελιδόνας και το Μεγάλο αριστερά στις πλαγιές της Καλιακούδας, που με την ομορφιά τους κλέβουν τις καρδιές των επισκεπτών! Από το Μεγάλο Χωριό άρχισε η πεζοπορία με την εκπληκτική διαδρομή 10 χλμ. στις πλαγιές της Καλιακούδας. Η ανηφορική διαδρομή μέσα στα πυκνά και μεγάλα έλατα ήταν γεμάτη από εναλλαγές εικόνων, που συμπληρωνόταν από τον ευχάριστο ήχο του νερού που έτρεχε στο διπλανό ποτάμι. Έπειτα από τρεις ώρες πορεία φτάσαμε στη θέση Λακκώματα στα 1.500 μ., όπου βρίσκεται το καταφύγιο της Καλιακούδας. Ξεκουραστήκαμε στα τραπέζια του, κολατσίσαμε και ήπιαμε νερό από την πέτρινη βρύση που υπάρχει στο χώρο. Από εδώ και πάνω σταματάει το ελατόδασος, αρχίζουν τα χιόνια και το τοπίο είναι αλπικό. Οι πιο δραστήριοι και έμπειροι από την παρέα τόλμησαν και ανέβηκαν στη χιονοσκέπαστη κορυφή του βουνού στα 2.101 μ. Οι υπόλοιποι κατηφορίσαμε προς το Μεγάλο Χωριό να τους περιμένουμε και απολαύσαμε τους καφέδες πρώτα και τα ουζάκια αργότερα που κέρασε ο Αχιλλέας σ’ ένα μαγαζάκι του χωριού. Το βράδυ επιστρέψαμε στο καταφύγιο του Βελουχίου για διανυκτέρευση. 

Η Κυριακή αφιερώθηκε στη Χελιδόνα με ύψος 1.973 μέτρα. Θα μπορούσε να πει κανείς πως είναι η δίδυμη αδερφή της Καλιακούδας, αφού έχουν το ίδιο περίπου ύψος και στέκονται η μια απέναντι στην άλλη να τις χωρίζει ο Καρπενησιώτης ποταμός. Με το αυτοκίνητο φτάσαμε στο Παλαιό Μικρό Χωριό σκαρφαλωμένο στις καταπράσινες πλαγιές της Χελιδόνας. Το μεγαλύτερο μέρος του θάφτηκε στις λάσπες και τις πέτρες κατά τη διάρκεια της κατολίσθησης που έγινε στις 13 Ιανουαρίου του 1963. Ήταν Κυριακή πρωί. Αυτό έσωσε τους περισσότερους κατοίκους, που βρίσκονταν εκείνη την ώρα στην εκκλησία. Ωστόσο, 13 άτομα χάθηκαν κάτω από τους τόνους του χώματος που μετακινήθηκε. Μια βδομάδα φώναζε ο βοσκός μπάρμπα-Πάνος, που δε ζει πια, πως το βουνό «χάραξε και θα βουλιάξει». Κανείς δεν τον άκουγε. Και το βουνό έπεσε. Σήμερα οι περισσότεροι έχουν εγκαταλείψει το Παλαιό Μικρό Χωριό και έχουν χτίσει το Νέο Μικρό Χωριό, βορειότερα, κοντά στον Καρπενησιώτη ποταμό. Μετά το Χωριό ένας χωματόδρομος, αφού περνάει πάνω από την κατολίσθηση, μας οδήγησε στο σημείο που αρχίζει το μονοπάτι. Εδώ μας περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη. Όλα ήταν χιονισμένα. Τεράστια αιωνόβια έλατα, αλλά και μικρότερα στα ξέφωτα, ντυμένα στα λευκά. Χιόνιζε συνέχεια και λόγω της άπνοιας που επικρατούσε, ήταν υπέροχο να βλέπεις μεγάλες νιφάδες να κάθονται μαλακά πάνω στα δέντρα ή στη γη. Το χιόνι 10 πόντους στην αρχή έφτανε τους 50 και πλέον πόντους στο τέλος της διαδρομής. Η ανάβαση στην αρχή ήταν αρκετά εύκολη. Σταδιακά η κλίση του εδάφους μεγάλωσε, όμως η πεζοπορία ήταν αρκετά ευχάριστη, λόγω του χιονιού και του Αχιλλέα, που πάντα ομιλητικός και ευδιάθετος μονοπωλούσε την κουβέντα με τις ξεναγήσεις, αλλά και τα πειράγματά του. Ύστερα από δυο ώρες περίπου φτάσαμε στη θέση «ποτίστρα», όπου βρίσκεται ωραία πετρόχτιστη βρύση για να ξεδιψούν οι οδοιπόροι μα και τα κοπάδια των βοσκών. Απαραίτητη στάση για λίγη ξεκούραση, να πιούμε νερό και να φάμε το κολατσιό μας. Είχε σταματήσει να χιονίζει και η θέα στις γύρω χιονισμένες βουνοκορφές καταπληκτική. Απέναντι ακριβώς από τη βρύση συνεχίζει και πάλι το μονοπάτι, που οδηγεί μέσα από τα χωράφια της περιοχής Βοϊδολίβαδο, στον αυχένα της αλπικής ζώνης και δεξιά προς την ψηλή κορφή της Χελιδόνας. Σήμερα δύο από εμάς ήταν οι θαρραλέοι που θέλησαν να ανεβούν στη σκεπασμένη με ομίχλη κορυφή. Όμως, λίγο πριν φτάσουν το έβαλαν στα πόδια και γύρισαν πίσω, γιατί έπεσαν δυο κεραυνοί δίπλα τους και ήταν πολύ επικίνδυνο να συνεχίσουν. Κατεβήκαμε το μονοπάτι με προσοχή, γιατί γλιστρούσε λόγω του χιονιού και δειπνήσαμε το βράδυ σε ένα παραδοσιακό ταβερνάκι στο Καρπενήσι, με λαχταριστές γεύσεις Ευρυτανίας. 

Η Δευτέρα ήταν η μέρα της επιστροφής και δεν έπρεπε να κουραστούμε ιδιαίτερα. Έτσι ακολουθήσαμε τη διαδρομή Καρπενήσι – Προυσός με το αυτοκίνητο. Η διαδρομή αυτή της Ευρυτανίας είναι πολύ γνωστή και μία από τις ομορφότερες της Ελλάδας, χάρη στον ποταμό Καρπενησιώτη, που κυλάει δίπλα στο δρόμο δημιουργώντας εντυπωσιακά τοπία και το μοναστήρι της Παναγίας της Προυσιώτισσας σκαρφαλωμένο πάνω στα βράχια. Στα δεξιά μας, λίγο μετά το Καρπενήσι βρίσκεται το ιστορικό χωριό Κορυσχάδες. Σταματήσαμε για λίγο να το επισκεφτούμε. Το όνομά του συνδέθηκε με την ιστορία της Εθνικής Αντίστασης. Στο Δημοτικό Σχολείο του χωριού συνήλθε κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ύστερα από πανελλήνιες μυστικές εκλογές, το Εθνικό Συμβούλιο, το οποίο αποτελούσαν αντιπρόσωποι των περισσότερων περιοχών της Ελλάδας. Λίγο μετά τον Προυσό, μια πέτρινη βρύση με τρεχούμενο νερό από το βράχο σηματοδοτεί την είσοδο του επισκέπτη σε ένα από τα πιο όμορφα φαράγγια της Ευρυτανίας, αυτό της Μαύρης Σπηλιάς. Ένα στενό μονοπάτι συνδέει τη σπηλιά με το μοναστήρι περνώντας πότε από τη μια και πότε την άλλη πλευρά του ποταμού με ξύλινα γεφυράκια. Η διαδρομή ήταν φανταστική με ψηλά δέντρα, απότομα βράχια και τρεχούμενα νερά να αναβλύζουν από παντού. Το ποτάμι σχηματίζει καταρράκτες στα στενέματά του και το νερό ακούγεται δυνατά, όταν πέφτει από ψηλά σε βράχια ή σε μικρές λίμνες που δημιουργεί στο διάβα του. Ένα τεράστιο άνοιγμα στο μεγάλο βράχο πλάι στον ποταμό χτισμένο στο μπροστινό του μέρος, ορθώνεται πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Είναι η Μαύρη Σπηλιά που φτάσαμε έπειτα από μισή ώρα πορείας. Παλιά αποτελούσε κρησφύγετο των κατατρεγμένων και σήμερα ξαναφέρνει στο μυαλό θρύλους και ιστορικά γεγονότα, με τα οποία έχει συνδέσει άρρηκτα το όνομά του. Στη συνέχεια η διάσχιση του φαραγγιού είναι διαδρομή Via Ferata διάρκειας 3,5 ωρών. Είναι από τις μοναδικές στην Ελλάδα εξοπλισμένη με τεχνικά σημεία στήριξης σε κάθετα βράχια, δίπλα σε πανέμορφους καταρράκτες. Φυσικά δεν τη διαβήκαμε, αλλά το ρίξαμε στο τσίπουρο και τα αλλαντικά που μας προσέφερε ευγενικά ο υπεύθυνος του εργοστασίου παραγωγής αλλαντικών Ευρυτανίας, που βρίσκεται λίγο πιο κάτω. 

Το μεσημεράκι, αφού φορτωθήκαμε αλλαντικά και προσούτο, πήραμε το δρόμο της επιστροφής, έχοντας στο μυαλό μας εικόνες φυσικής ομορφιάς και στην καρδιά μας το συναίσθημα της φιλίας, αλληλεγγύης και ομαδικότητας που δημιουργήσαμε μεταξύ μας. Να έχετε υγεία, παιδιά, και να είστε δυνατοί, για να ανεβαίνετε πάντα ψηλότερα στα μονοπάτια της ζωής και των… βουνών. 

Του Σπύρου Δημητρακόπουλου

Πηγή: tharrosnews.gr