Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2013

Εκεί που σταματούν οι δρόμοι

Καθώς περπατούσαμε -αγκομαχώντας- προς την κορυφή του βουνού πάνω από το φράγμα Γερμασόγειας, η Μαρία Τοφαρίδου, υπάλληλος σε ιδιωτική εταιρεία στη Λεμεσό, μου περιέγραφε άλλες ορεινές διαδρομές.

Μιλούσε ενθουσιασμένη για το «υπέροχο φως και τον ήλιο ανάμεσα στη συννεφιά»... καθώς εγώ σκεφτόμουν ότι ζώντας μακριά από τη φύση, ούτε φως πρόσεξα, ούτε ήλιο ή συννεφιά…
Τον περασμένο χειμώνα είχα πάει ορειβασία μαζί με τα μέλη και φίλους του Ελληνικού Ορειβατικού Συλλόγου Λευκωσίας και τη θυμήθηκα σήμερα, 11 Δεκεμβρίου, αναγνωρισμένη Διεθνή Ημέρα των Βουνών.

Είχα αποφασίσει να ξαναζήσω μαζί τους αυτό το περιπετειώδες ταξίδι και να κάνω αυτό το μέρος της ζωής τους και δικό μου, γιατί… στις τέσσερις ώρες που κράτησε η ορειβασία, τίποτε άλλο από τη φύση δεν απασχόλησε το μυαλό μου και τις συζητήσεις μεταξύ μας…
τίποτε άλλο από το υψόμετρο, τα χιόνια, τα σύννεφα, τις πέτρες, το χώμα, τα λουλούδια, τα δέντρα, τις θάλασσες και τις λίμνες… τίποτε άλλο πέρα από αυτόν τον ξεχασμένο και παραμελημένο θησαυρό που έχουμε μαζί μας και δίπλα μας, και που αγνοούμε και προσπερνούμε με το μυαλό μας γεμάτο τοξικούς φόβους, ανασφάλειες, διλήμματα και αμφιβολίες.

Ξαναδιαβάζω αυτά που μου είπε ο 63χρονος καθηγητής του ΤΕΠΑΚ Γιαννάκης Δημητρίου: «Η εμπειρία της φύσης είναι απερίγραπτη και ο μόνος τρόπος για να ξεκουραστεί το μυαλό σου, είναι να περπατάς - όταν περπατάς δεν σκέφτεσαι τίποτε και όταν πας στο σπίτι σου, είσαι ανανεωμένος, όσο κουρασμένος κι αν είσαι. Εμείς είμαστε παντός καιρού. Ό,τι προγραμματίσουμε, θα το κάνουμε, είτε με βροχή είτε με χιόνι. Και πάντα λέμε ότι όταν οι άγγελοι βγαίνουν, ο καιρός είναι αγγελικός, γιατί όποιες συνθήκες και αν συναντήσουμε, είναι φανταστικές. Οι πιο φανταστικές εικόνες είναι όταν η φύση είναι ζωντανή - όταν βρέχει, όταν έχει ομίχλη, όταν χιονίζει… αλλά πάντα είμαστε προετοιμασμένοι με τα αδιάβροχά μας.

»Όποιος έρθει στο βουνό δεν φεύγει, όση ταλαιπωρία κι αν έχει… ξεχνά τα πάντα, η κούραση φεύγει και στο μυαλό του μένει η εικόνα... Όταν δείχνω μια κορυφή βουνού και λέω, “θα ανέβουμε εκεί”, η αντίδραση είναι “α, παναγία μου!”. Κι όμως θα ανέβουμε! Γι’ αυτό ενώ περπατούμε στις πορείες, μιλούμε για οτιδήποτε άλλο εκτός από την απόσταση, από την κούραση και από το πόσες ώρες χρειαζόμαστε για να φτάσουμε στον προορισμό μας.

Το σημαντικό είναι ότι είμαστε στη φύση και ότι αφιερώσαμε τη μέρα σε αυτήν. Η εναρμόνιση με τη φύση, σε βοηθά σε όλες τις φάσεις της ζωής σου. Όταν είσαι άνθρωπος της φύσης, δεν μπορείς να νευριάζεις με μικρά πράγματα. Ενώ περπατάς ψηλά στα βουνά και κάτω από σένα είναι τα σύννεφα και η ομίχλη σε σκεπάζει… ξεφεύγεις παντελώς από τις έγνοιες σου. Είσαι προσηλωμένος εκατόν τοις εκατό σε αυτό που κάνεις και στο περιβάλλον που βρίσκεσαι. Πρέπει να είσαι εκεί... Αν περπατάς και σκέφτεσαι τις δουλειές και τις σκοτούρες σου, καλύτερα να μην έρχεσαι στη φύση…

»Εμείς στον Σύλλογο έχουμε το σλόγκαν “Οι ομορφιές της Κύπρου ξεκινούν εκεί που σταματούν οι δρόμοι”…».
Σκέφτομαι τώρα πως έστω κι αν δεν κατάφερα να ξαναπεράσω από τα μονοπάτια της φύσης και να ανεβοκατέβω μαζί τους ορεινές διαδρομές, με έμαθαν πως έτσι ή αλλιώς, αξίζει τον κόπο να ξεκινά κανείς εκεί που σταματούν οι δρόμοι.

Πηγή: sigmalive.com

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Το OLYMPUSMT σας ευχαριστεί για το σχόλιό σας!